فقط خدا

خــدایا دوستت دارم، واسه هـر چی که بخشیدی
همیشه این تو هستی که، ازم حالم رو پرسیدی

بـازم چشمامو می بندم، که خوبی هاتو بشمـارم
نمی تـونـم فقط مـی گـم، خـــــدایـا دوستت دارم

تو دیدی من خطا کردم، دلـم گم شـد دعــا کــردم
کمک کن تا نفس مـونـده، بـه آغوش تـو بــرگـــردم

تو حتی از خودم بهتر، غریبی هامو می شناسی
نمی خـوام چتـر دنیـا رو، که تو بـارون احسـاسي

زائری بارانی ام آقا بدادم می رسی؟

بی پناهم، خسته ام،تنها بدادم می رسی ؟


گر چه آهو نیستم اما پر از دلتنگی ام

ضامن چشمان آهوها به دادم می رسی ؟


ازکبوترها که می پرسم نشانم می دهند

گنبد و گلدسته هایت را به دادم می رسی ؟


من دخیل التماس را به چشمت بسته ام

هشتمین دردانه زهرا به دادم می رسی ؟

هر که دارد سر سودای خدا بسم الله

هر که دارد غم مهمانی ما بسم الله

میزبانان سحر منتظر مهمانند

هر که خواهد سحر اهل بکا بسم الله

چشمه ی آب حیات است مناجات سحر

هر که دارد طلب آب بقا بسم الله

ماه ها منتظر ماه مبارک بودیم

آمد ای منتظران ماه خدا بسم الله

دیده وا کن که خدا در بر ما بنشسته

همنشین است خدا با فقرا بسم الله

دست ابلیس که بسته است امان از این نفس

باید ای نفس کنی ترک خطا بسم الله

میهمان خانه ارباب کرم ماه خداست

ایها الناس سوی آل عبا بسم الله

محمود ژولیده

ماه شعبان رسيد! ماه سه ماه 

کربلا مي رويم! بسم الله

السلام اي پناه مُلک و مکان

در يد قدرتت عنان جهان

پر قنداقة تو مي‌ بخشد

پر و بالي به فطرس نگران

رحمت محض! يا ابا الأيتام!

پدري کن براي عالميان

اي که آقائي تو بي حد است

باز ما را به کربلا برسان

شب سوم رسيده‌اي، اي ماه

السلام عليک ثارالله

السلام اي نگين عرش برين

ماه بالا بلند ام بنين 

سائلان تو بي شمارند و ...

گوشه چشمی به ما! بس است همين

شب جود و کرامت و بذل است

شب چارم شب اباالفضل است

السلام اي حقيقت جاري

روح تقوا و زهد بيداري

به محبان خود نظر فرما

بیشتر موقع گرفتاری

رو سياهي من گذشت از حدّ

تو برايم مگر کني کاري

در نماز شبت دعايم کن

تو عزيزي تو آبرو داري

دلم از بند هر غم آزاد است

شافع من امام سجاد است

  یوسف رحیمی
 

بظلمت ز نور خدا مى گريزى
تو لب تشنه ز آب بقا مى گريزى

ز مادر بود مهربانتر خدايت
تو جاهل بقهر از خدا مى گريزى

خدا خواندت تا عطايت نمايد
تو اى بينوا از عطا مى گريزى؟

ففروا الى الله فرموده يزدان
چرا سوى نفس و هوا مى گريزى؟

بهر جا روى، سايه لطف او هم
ز دنبالت آيد کجا مى گريزى؟

اگر مى گريزى ز بيگانه بگريز
چرا ديگر از آشنا مى گريزى؟

سراپا دردى و محتاج درمان
چرا از طبيب و دوا مى گريزى؟

بيا اى گنهکار آلوده دامن
ز درياى رحمت چرا مى گريزى؟

شفاى تو در بارگاه حسين است
کجا آخر از اين سرا مى گريزى؟

دهد مژده ات کعبه خار مغيلان
حسانا چرا از بلا مى گريزى

 
نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد

آواره عشق ما آواره نخواهد شد

آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز

وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

آن را که منم منصب معزول کجا گردد

آن خاره که شد گوهر او خاره نخواهد شد

آن قبله مشتاقان ویران نشود هرگز

وان مصحف خاموشان سی پاره نخواهد شد

"جلال الدین محمد بلخی"

تمام عمر خطا کردم و عـطا کردی

چها ز بنده خود دیدی و چها کردی

هزار مرتبه دیدی که توبه بشکستم

دوباره بـر روی من باب توبه وا کـردی

من از تـو جـانب دوزخ فــرار مـی کـردم

تو لحظه لحظه مرا نزد خود صدا کردی

به جای آنکه من از تو رضا کنم خود را

تو لطف کردی و از خود مرا رضا کردی

تو ناله ی من دلخسته را اثر دادی

تـو حــاجت من آلـوده را روا کـردی

از اینکه اینهمه دل بر تو بسته ام دانم

کـه بـاز در دل هـر جـاییم تو جـا کردی

سرشک دیده و قلب شکسته ام گویند

ز من گـذشتی و از آتـشـم رهــا کـردی

"جناب میثم"

سینه ام خسـته ی آه اسـت الهی العفو

حـاصـلم بـار گــــــنـاه اســت الهی العفو

پشــتـم از بار گنه خم شده و باز مرا

بـه عـطای تو نـگاه است الهی العفو

کـارم از اول ره بـوده گــنـه روی گـنـه

وای مــن آخـر راه اسـت الهی العفو

آنچه آورده ام امـشـب بـه در خانه تو

گــریه و نـاله و آه اسـت الهی العفو

یأس بر دل ندهـد راه و نگــردد نومـید

آنکه را چـون تو اله است الهی العفو

وای از آن روز که هــر عضـو تنم بر گنهی

در حـضـور تـو گــــــواه اسـت الهی العفو

گر گناهي کردم و دارم، خداوندا، ببخش
                    
                                                   چون گنه را عـذر مي‌آرم ،
                                                         خداوندا ، ببخش

گفته‌اي: بر زاري افـتـادگان بخشـش کـنـم
                   
                                                   ایـنـک آن افـتـاده ‌ي زارم ،
                                                         خداوندا ، ببخش

گر گناهم سخت بسيارست، رحمت نيز هست
                   
                                                   بر گـنـاه سـخت بسـيارم ،
                                                        خداوندا ، ببخش

بخششت عامست و مي‌بخشي سزاي هر کسي
                   
                                                  گر به بخشايش سزاوارم ،
                                                        خداوندا ، ببخش

«اوحدي» 

گر لقمه نان شود به یک صد تومان

                      هــــرگز نکنـم دعــا که گــردد ارزان

بنـده به ســــراغ بندگــی باید رفت

                     رزاق خــــدا بُوَد چه ارزان چــه گران

من ندانم کيستم اما شما را دوست دارم
هر که هـستم خاندان مصطفي را دوست دارم

مرغ روحم چون کبوتر پر زند سوي مديـنه
هم خراسان هم نجف هم کربلا را دوست دارم

کمتر از آنم که باشـم بنده ي شاه ولايـت
گر چه خــــــــود آلوده ام اهل ولا را دوست دارم

دوستـــي از دوستان دوستان اهل بيتـم
هر که هستــم شيعيان مرتضي را دوست دارم

گر نکير و منکرم پرسند آوردي چه با خــود
در جواب هر دو گــــــويم من رضا را دوست دارم

پيش از اينها فکر مي‌کردم خدا ، خانه‌اي دارد کنار ابرها

هيچکس از جاي او آگاه نيست ، هيچکس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود ، از خدا در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بي‌رحم بود و خشمگين ، خانه‌اش در آسمان، دور از زمين

بود، اما در ميان ما نبود ، مهربان و ساده و زيبا نبود

هرچه مي پرسيدم، از خود، از خدا ، از زمين، از آسمان، از ابرها

زود مي‌گفتند: اين کار خداست ، پرس و جو از کار او کاري خطاست

کج گشودي دست، سنگت مي‌کند ، کج نهادي پاي، لنگت مي‌کند

تا خطا کردي، عذابت مي‌کند ، در ميان آتش، آبت مي‌کند

باهمين قصه، دلم مشغول بود ، خوابهايم خواب ديو و غول بود

تا که يک شب دست در دست پدر  ، راه افتادم به قصد يک سفر

درميان راه، در يک روستا ، خانه‌اي ديديم‌، خوب و آشنا

زودپرسيدم:پدر،اينجاکجاست؟ گفت:اينجاخانه‌ ی خوب خداست

گفت:اينجامي‌شود يک لحظه ماند،گوشه‌اي خلوت،نمازي ساده خواند

با وضويي دست و رويي تازه کرد ، با دل خود، گفت و گويي تازه کرد

گفتمش،پس آن خداي خشمگين، خانه‌اش اينجاست؟اينجا،درزمين؟

گفت: آري، خانه‌ي او بي‌رياست ، فرش‌هايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي‌کينه است  ، مثل نوري در دل آيينه است

تازه فهميدم خدايم، اين خداست ، اين خداي مهربان و آشناست

دوستي، ازمن به من نزديک‌تر ، از رگ گردن به من نزديک‌تر

مي‌توانم بعد از اين‌، با اين خدا ، دوست باشم، دوست، پاک و بي‌ريا

مي‌توان با اين خدا پرواز کرد ، سفره‌ي دل را برايش باز کرد

مي‌توان با او صميمي حرف زد ، مثل ياران قديمي حرف زد

مي‌توان درباره هر چيز گفت ، مي‌توان شعري خيال انگيز گفت

دوستان گرامی اگر از این شعر زیبا خوشتون اومده حتما برای شادی
روح زنده‌ياد "قيصر امين‌پور" صلواتی عنایت فرمایید

من خدایی دارم،
که در این نزدیکیست
نه در آن بالاها

مهربان،خوب،قشنگ
چهره اش نورانیست

گاه گاهی سخنی می گوید،
با دل کوچک من،
ساده تر از سخن ساده من

او مـرا می فهمـــــــد،
او مــرا می خــواند
او مـــرا می خواهـــد،
او همه درد مرا می داند ...

یاد او ذکر من است،
در غم و در شادی

چون به غم می نگرم،
آن زمان رقص کنان می خندم ...

که خدا یار من است،
که خدا در همه جا یاد من است

او خـدایــست کـــه
همواره مرا می خواهد
او مرا مـی خــوانــد
او همه درد مرا می داند ...

ای آنکه به لطف خویش پاینده تویی

در دامن شب صبح نماینده تویی

کار من بیچاره قوی بسته شده

بگشای خدایا که گشاینده تویی

یارب مکن از لطف پریشان ما را

هر چند که هست جرم و عصیان ما را

ذات تو غنی و ما همه محتاجیم

محتاج به غیر خود مگردان ما را

یارب تو چنان کن که پریشان نشوم

محتاج به بیگانه و خویشان نشوم

بی منت خلق خود مرا روزی ده

تا از در تو بر در ایشان نشوم

نومیدم و از کوی تو با غم نروم

جز شاد و امیدوار و خرم نروم

از درگه همچون تو کریمی هرگز

نومید کسی نرفت و من هم نروم

چون عود نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید آوردم

خود فرمودی که ناامیدی کفر است

فرمان تو بردم و امید آوردم

 اگر درد داری دوا می کنم
بیا حاجتت را روا می کنم

تو از من گریزانی و باز من
تو را بنده ی خود صدا می کنم

اگر چه ز کار تو ناراضی ام
تو را باز از خود رضا می کنم

تو با من قهر و من آشتی
تو کردی خطا من عطا می کنم

تو را خواندم اکنون که باز آمدی
کجا دست خالی رها می کنم

به کارت زدی بس گره های کور
مخور غم من از لطف وا می کنم

تو از من جدا گشته ای ورنه من
کجا از تو خود را جدا می کنم

تو مستوجب آتش دوزخی
من از اشک چشم ات حیا می کنم

ز آلودگی تا که پاکت کنم
تو را عاشق کربلا می کنم

به یک یا حسین و به یک قطره اشک
تو را پاک از هر خطا می کنم

جواب تو را گر نگویم جفاست
کجا من به عبدم جفا می کنم